ای سرزمین من - پرتو نادری

ای سرزمین من ای زخم های باز تو فواره های خون باغ کدام عاطفه تاراج گشته است چون روی دامنت یک آسمان ستاره ی خونین افتاده روی خاک ای سرزمین من بر زخمهای باز تو من دست می کشم من از گلوی قرن فریاد خون گرفته ی صد ها جوانه را در ذهن زندگی بیدار می کنم من گریه های سوگ هزاران ستاره را با چشم آفتاب آغاز می کنم ای سرزمین من وقتی که زندگی از جاده های خون با گاری شکسته ی سنگین اظطراب تا سرزمین هیچ پیموده می شود در قاب های خالی دروازه های شهر غول هزار فاجعه لبخند میزند ای سرزمین من آن کیست کیست کیست پشتاره های شرم افگنده روی دوش در سایه های تیره ی تاریخ ایینه اش تمامی ابعاد مرگ را در برگرفته است **** دکلماتور: زرلشت حیبب RumiBalkhi.Com